Sensiz gelen bir şafak

Her yer sessiz

Baktığım her yer karanlık

Sensiz gelen bütün sabahlara

Güneş doğmuyormuş gibi

Aydınlanmıyor hayatım

Söyle Kaç gün kaç gece

Çaresizliğime ağladım

Bendeki sensizlik özlemine

Kaç kez boyun eğdim

Öldüm de küllerimden kaç kez dirildim

Dirildikçe kaç kez hançerledim

Kaç kez mermiler yağdırdım yüreğime

Gidişinden kalan dudak çizgilerime

Hıçkırıklarla dolu feryatlardan başka

Ne kaldı geriye söylesene be söylesene

Susma karşımda böyle

Eğer yedi yabancı gibi duracaksan

Vur beni ellerinle razıyım

Ama susma yar bir şey de

Gel de; ömrü paylaşalım

Ya da git de; yok olalım

Ama susma Allah aşkına susma

Biraz daha susarsan çıldıracağım

Ne olur konuş şafak sökmeden

Bak güneş doğmak üzere

İşte yine sensizliğin sabahı

Her yer zifiri karanlık

Sonu gelmeyen hülyalar

Bitmek bilmeyen gece

Sonu gelmeyen bir yol

Hayatım hep gün batımında

Hep karanlık

Sensizliğin sahabında

Ne zaman bir boşluk hissetsem

Senin adını haykırırcasına çarpıyor kalbim

Ve o an binlerce ok

Bir anda kalbime saplanıyor,

BEN SENSİZ GELEN HER GÜNDE ÖLÜMÜ TADIYORUM


yazar kalemi kırık mehmet