Ne zaman anılsa O/nurlu isim
Gönül dağlarında hep aynı mevsim
Habîbim diyerek övmüş El Azîm
Hasrete O’dur im; hüzün sağlar hep
Kalem kara bağlar... Ağlar mürekkep

Bulmuşsa bahtiyâr o/nurlu izi
Terketmez yolunu yorulsa dizi...
Limanı âti’de hece denizi
Sızlatır genizi, hazin çağlar hep
Kalem kara bağlar... Ağlar mürekkep

Hicranda bir yürek yanarken issiz
Alev aşikârdır, hıçkırık sessiz...
Takvim dile gelse şaşardınız siz
Güneşsiz, güz eşsiz; gülsüz bağlar hep
Kalem kara bağlar... Ağlar mürekkep

Devir de değişmiş, benî Âdem de
Gönül incitenin gözü kıdem de...
Resûl ümmetini ararken demde
Bir başka âlemde kalan sağlar hep
Kalem kara bağlar... Ağlar mürekkep

O’nunla şan aldı an da, cihan da
Aşkına fedâdır ana da, can da...
Ruhu incindikçe her hezeyanda
Lav kaynar kazanda; beni dağla’r hep
Kalem kara bağlar... Ağlar mürekkep

Gafile hava hoş, deniz açıksa
Sevinir, bahtına bir inci çıksa
Oysa kalp gözüyle özüne baksa
Hasretten iz yoksa, boştur ağlar hep
Kalem kara bağlar... Ağlar mürekkep

Bâkîden bîhaber bilseydi ne sır
Vird ziynet olurdu, meziyet kusur
Ömür dedikleri önemsiz küsur
Sebep on beş asır, zalim çağ’lar hep
Kalem kara bağlar... Ağlar mürekkep

Mecit AKTÜRK