Nur..
05/012
…Gün biter, zaman gelip çatar… Birlikte geçirilen her güzel an, sözlerle kırılmış, kalp karası sıkıntılarından yavaş yavaş sıyrılır. Herkes ektiğini biçerken, kiminin payına kirlenmiş bir yalnızlık düşer.

Kadın masumiyeti sever, baktıkça yeşil camlarda gördüğü yüzde; erkek büyümek ister, kadının bir çift siyah gözünün gölgesinde, kendini gömüp öylece.
Halbu ki tek bir cümlede yaşanan, sadece iki andır ve söylenmemiş son cümlede kalan tek kelimedir aşk, söylenmeden biten…

BİTTİ..!!
Sana yalnızlık kaldı,
kirli odaların sisli duvarlarında
kararmış anılarla,
bana yeni başlangıçlar..!
Şimdi içinden geçen
ve kendine bile itiraf edemediğin buruk pişmanlıkta
Sen...!

Nedense hep en son söylenir pişmanlıklar, sevdim seni diye geçerken içinden ince bir siren sesi gibi cümleler, kalbimdir o gözlerinden akan, merak etme, yüzünü temizler!

En geç kalınmış anlar da hep en son olur bu yüzden, ne söylenir dile gelir bir daha ne de akar bedenin, tılsımlı bir dokunuşla yeniden ona…
Sevgililer ayrılığın pişmanlığında kavuşurlar.
Ve unutma!
Asıl ayrılıklar pişmanlıkla başlarlar…!!