Zevk-i tarumar vardır bu ceviz ağacı altında
Ve ne çok kimsesizliklerimi kazıdım bu ağaca
Şimdi yalnızlık kokar bu toprak.

Bir dost eli uzanırmış gibi büyütürken yapraklarını
Sefa-ı dert sürdürürüz beraber
Fakr-u zaruret gibi dinlerken acılarımızı
Her şey onda başlar bitermiş – kader.

Her gelişimde tanır bu ceviz ağacı
Sanki elimi tutan biriyle geldim
Hiç benden mutluluk sözleri duymadı bu ceviz ağacı
Hep sildi gözyaşı damlalarımı
İşte yakalayınca bırakmıyor acının kıskacı .

Dayarken sırtımı bu dostuma
Bir ah sesi bile duymadım .
Dost yapraklarını döker omuzlarıma
Ben hiçbir insanı dost diye bu ceviz ağacı yerine koymadım .
Çünkü bu ceviz ağacı çıkarcı değil
Bu ceviz ağacı insan gibi aldatıcı değil.
Bu ceviz ağacı ben aynasıdır.

(  sanat dostum olan adar 76 ‘ ya armağanım olsun ..  )