Artık yoruldum bu keşmekeş ’Aşk’ adı altındaki eziyetten,
Ve ben sana en değerli olanımı emanet ederek btan hayat’ıma dönüyorum.
Masal’dı , Rüya’ydı sayıyorum senli bi kaç günü...
Çünkü sen bende olmadın ben ’SEN’ diye yırtınıp,bu düzensiz sevdayı kurtarmaya,
yaşatmaya çalışırken...
Yüreğime iyi bak Yâr ben gidiyorum...!
Sakın üzülme ardımda yaralı bi yürek bıraktım diye.
Elbet Yâraların varsa şayet, Yâr olur birisi...
Son kez göremeden gözlerini ve son kez sarılamadan yüreğine, sen uykudayken gidiyorum.
Başucuna bıraktım bu aşkın hatıra defterini...
Canın belki sıkılır diye,aralarında adına yazılan onca dizelerim,mısralarım,şiirlerim var sana ait,
hani seni ben bende sanıyorken karaladığım,okuyup sana armağan ettigim,
lakin senin umurunda bile olmayan yürek ezgilerim onlar...
Belki okursun,anlarsın diye sana kalsın benden anı olarak...
Ki her sayfasını çevirdiğinde kendini,yaşadığım savaştıgım tek taraflı sen+ben=BİZ olmayı denedigimi göreceksin...
Ama sende bilirsin’ki;
savaş 2 kişiliktir.
Karşında mucadele edecek olmazsa zaten savaşmaya ne hacet .
Ve sen karşımda idin her daim;
ama anlaşıldıgı gibi değildi. Ben sana gül uzattım,dikeni layık bildin bana,
kapılarına asma kilitler vurdugum gönül kapımı sen için açtım,
sen kilit üstüne kilit vurmadın mı ?
Ne desem boş Yâr, gönül sevdiğini yanında ister,kokusuna doymak ister,
iki yabancılık yaşadık sen + ben = biz olma savaşında...
Ve kazanan yine * oldu...
Şimdi tüm anılarımı sana bırakıyorum,bi o kadar da gözyaşı,
Ve asla unutma Yâr.!
BEN SENİ ADAM GİBİ SEVDİM.! RİYA’SIZ,YALANSIZ,
VE SABIRLA. . .