Yaşam yorgun bir ömrün yılgınlığında
İntihar kokulu bir yağmurla düşüyor geceye
Gece …kırgın
Gece…yağmalanmış bir yürek şimdilerde.
Bütün şehir tükenişlerden habersiz,uykuda
Serseri bir mayın kol geziyor
İçimin bir türlü yaşama çıkmayan koridorlarında
Gecenin anaforunda kum gibi savruluyor
Kıblesini kaybetmiş bedenim.
(D)üşüyorum…
Üşüyor bir türlü anlamı yakalamayan sözcüklerim
Alfabemden taşıyor susuşlarım
Yüreğim sende yitirmiş ritmini
Yalnızlığının yanı başında ayak seslerim
Islak yanaklarımda vurulmuş titreyen sesim
Sesimde nefesim üşüyor…
Bu ki infilakıdır cephanesi sen olan ruhumun
Nisyanı reddeden isyanıdır zamana muhalif
Gece…aşka soğuk
Gece…zamanda boğuk
Daralıyorum…
(K)aralıyorum bize dair bir geçmişi
Ellerim ,gözlerim
Bedenim ,ruhum üşüyor
Seyrine dayanabilir misin
Düşüyor aşk kalem(den).

Gece üşüyor
İçimin alev harmanı duldasında
Ve sen …sevgili
Sen üşüyorsun…üşüyorsun.
Ömrümün yokluk kokan kıyılarında
Kıyamıyorum bir sözcükte tükettiğin bize
Bendeki varlığına
Ömrüme sürdüğün tebessümüne
Kıyamıyorum…

Şimdi sen aşka müsaitliğimi sormadan geldiğin gibi
Çıkıp gitsen sevdana prangaladığın düşlerimden
Bir nefeslik ömrüm olmaya yeminliyken.
Sen…
Gitmiyorsun,gidemiyorsun
Göze alamıyorsun kendine ihaneti
Çünkü sevgili
Cinnete gönüllü değil sevmek cenneti.
Biliyorsun ki
Gittiğin gönüllü yolculukların sonunda
Gönülsüz kalacaksın
Lâl bir kederle pusatlanacak ömrün
Sancağını indirip gidemiyorsun
Gitmenin fikrine
Üşüyorum,üşüyorsun
Umuda meftun mavi bir gecenin koynunda.
Üşüyor BİZ…sevdiğim.