bir cümlelik harf olsam
vazgeçip tamamımdan
bir nokta ya da
bereketli yalanlarda
iki noktanın ortasına düşsem
virgül veya ünlem
hayırsız dualarda
sus giyinmiş dudaklara
usulca konsam

bir aralık
aralığında bir akşamın
usulünce kışkırtarak ayı
vakti bana gelen bir kentin
sularına yakamozlar düşürsem
öldürmez dediğim yaralarımdan
kan sızarken güne çözülse buzu
kalıba vurulan sabahların
yine bir ben ölsem

bir aralık
boş bulunduğu bir sıra
kement atıp rüzgârlarına aklın
göz pınarlarımdan iki damla umutla
ıslatsam kelimelerini kuraklığında
muzdarip bir adamın
saçlarında yaş kalsam

bir ara
aralıkta mesela
baharların tortusu yazların kokusu
ellerimdeyken hâlâ
kışın eşiğinden uzanmadan kar toprağa
göçünü toplayan güz misali
açık yeşil cümlelerini giyinip dilimin
sarıya boyasam satırlarını
açılmamış bir defterin
nar ağaçlarının altında sevişen
yılanlar kabuk değiştirmeden
bir ara
çocukluğu köpürten nehirlerin
atlayıp soğuk sularına
denizlere aksam
gemilerde yer yok telaşına düşmüşken
iskelede bir adam
en çok da yalnızları kendine öteleyen
surları yıkık kentin açıklarından
bir kere daha geçsem

halaya kaldırıp
en piçlerini hüzünlerimin bir ara
iki yandan kuşatsam gökyüzünü
bakışlarını tararken bir adam
sır olsam aynasına ve bir daha
hiç dökülmesem