haykırdım geceye anıları öldürdüm
susuzluğun boğaz yırtan pençesinde
gözyaşları içerken susamışlığımla
kuruyan dilime düşen her damlada
zehir tadında sözcükleri ağlattım
kararan bahtımın geçmiş zamanında
sabahı olmayan düşlerin hecesinde

yıldızları yaktım Ay’ın gölgesinde
önce hayatıma kayanları söndürdüm
temizlendim, uykuya daldım sonra
umutlu cümleler kurdum düşlerimde
düşüncelerim benden önce kalkmış
sararan bir mazi vardı gözlerimde
sanki zaman durdu sabah olmuyordu
geçmiş geceleyin terledi ellerimde
şafakta kuruttum güneşle birlikte
silip attım ne varsa dünden geriye

şimdi yaşamak vakti aşkla doyasıya
fora yelken açmalı gelecek denizine
kederle vedalaşıp koşmalı sevilere
yeniden çizilmeli kaderi ve zamanı
sıcacık sarmalı güneşte yakamozları
derin denizlerin dalgası olunmalı
çarpmalı hayata hep yeniden aşkla
kavrulan yüreğe usulca dokunmalı
sabahı olmayan düşlerin gecesinde
aydınlıklar karanlığımı yırtmalı

şafak sıcağında doğurtup
güneşi gözbebeğinden tutmalı...



Serdar Coşkun...