Yenilmedim.
Kendimi bırakmadım.
Mutlaka beni sarsacak birileri oldu.
Olmasa da yıkılmadım.
Koca dozerlerle geldiler üstüme, beni yıkmaya geldiler.
İzin vermedim.
Üstüme geldiler, seviyorum dediler.
Bu kez inandım, inandırdılar.
Sonra düştüm, çakıldım yere.
Görsen halimi ağlardın.
Ama sen onun yanındaydın.
Güzel olanın.
Güzel olmak varmış hayatta.
Bir de şanslı.
Bunlara rağmen kendimdeydi başım.
Ve başımı istemsizce taşımaktaydım.
Ağlamakta neymiş, kanamaktaydım.
Durdurdu bir şey beni, “kendine gel” der gibi.
Yine topladım kendimi, bırakamazdım öylece.
Mutlaka beni sarsacak bir ben vardı içimde.
Çok kez aldandım, ağladım.
Ama hiçbir zaman ben olmaktan vazgeçmedim.
Rol yapmadım, mutluluk oyunları oynamadım.
Yalnız kaldım, kırıldım.
Hala yalnız ve kırığım.
Olsun ben hiç pişman olmadım.
Keşke diyeceğim şeyler yapmadım.
İşte bütün bunları söyleyecek bir “ben” bulamadım…

Aysun ÖZER