Hayat Özür diliyorum senden...

Yorgun,
Hasta
Mecalsizim bugün.

Gülmek,
Güldürmek için neden aramadım
ne kendime,
ne de Sevdiklerime.

Kimse Umurumda değil,

Dilimin ucunda biriken Yalnızlığım ağır geldi Kalbime.

Bugün Anladım,
Hergün üzerinde yayan yürüdüğüm
ve Hergün Yarınlarıma dair Planlar kurduğum
Sokaklar ne kadar Dilsizmiş meğer.

Sanki hiç Güneş doğmamış gibi bu Şehre,
diktiğim çiçekler filizlenmemiş.
Bahçeler Çocuksuz ne kadar Issızmış.
Gökyüzünü hep Gri tanımış Gözlerim.

Mavi Umut demekti Oysa,
ben Umut etmeyi Özledim aslında...

Üstelik Bugün
Radyolar hangi telden çalsa
Şarkılar,
Şiirler,
Türküler hep ilk kez dinlemiş kadar dokunuyor Sol Yanıma.

Kendime Tahammülüm kalmıyor.
Lugatım yetmiyor Çaresizliğimi anlatmaya.
Sanki Özleme dair Cümleler anlamını yitirmiş
ve Mutluluk uçsuz bucaksız Diyarlara uçup gitmiş...

Kevser Baysal