hiç bozkır gecelerim olmadı benim
kağıt mendille sildiğim tren camları da
sesini gök gürültüsü ile karşıladığım


yeni kaldırımları ayakkabılarımla aştım hep
gece yaşamı inen sularına basamadan
şehrin surlarına takıldı lodosum


bir yaylada misafir kaldım sadece
ve erguvanlı nefesimle tutabilirdim oysa bulutu
korktum / günah tohumlarımı avucuma ektim erkenden


veremli babamın kuştüyü yastığı duvarla aramdaydı hep
ve çocuktum hep en uslusundan
o yüzden firari aklım aranmadı hiç kapılarda


ya da saçlarım kavrulmadı buğday kokusu ile
harman tozunu yutmadı ciğerim
tuvale dokunan parmaklarım dışında


yaşam sandığımın şifresi bilinemedi hiç
ve ilk türkümü o gece öldüğünde dinledi
evine dönen minik kızım


şimdi huzurum yarından süzülen
sadece bir damla gelincik yanağımda
uyandırmaya kıyamadığım bir ikindi vakti...






1/11/07