Ser bir döşek de uyuyalım anne...
Kimse uyumadı benimle
Dışarısı soğuk, hoyrat
Kim zehirledi beni kendimle
Anne, biliyor musun;
Kimse olmadı uyuyan,
Bitap düşen bedenimle
Hani hep derdin ya
’’Olur bir kız arkadaşın,
Unutursun anneni’’ diye
Ne başım kaldı yerinde
Ne arkadaşım...
Bana bir tek sen kaldın anne
Hiç kimsenin kucağı
Ev reçeli ya da
Mutfak kokmuyordu anne

Sözün başım üstüne,
Senin sözünden çıkmadım
Elimi bıraktın bırakalı
Karanlıktan korkmadım
Kokladım verdiğin eşarbı
O anda bir kızıl kapladı
Kara ufuktaki garbı
Ser bir döşek de uyuyalım anne
Bir daha uyanmayalım
Babam uyandırmasın eskisi gibi
Görünmüyor ki şişenin dibi
İçersem küsecek biri de yok artık
Oda arkadaşlarım da yok anne
Perdesiz kaldım, takmıyorum
Artık eskisi gibi akmıyorum
Ellerinde kimsenin...
Anne, uslandım, açar mısın kapıyı?