Çim kokusu vurdu yine
Dışarıda belli belirsiz
Eğlenen insanlar
Bilirsiniz, onlar insanlar
Ben yine aynı ben
Aynalara Sartre uzaklığında
Emziği düşmüş ufaklığın da
Boyu yetişmeden, hemen
Sönen bir Güneş’i var
Resim defterinin altıncı sayfasında
Varsa rüyalarında,
Bitmek bilmeyen gülüş
Mutlu gemisinin tayfasında
Sevmek orada,
Gülmek, ağlamak, sövmek
Yalan söylemek de hem
Damarlarını içinden çekip alan
Geriye kalan
Birkaç çiziktirik melodi,
Bir fotoğraf ve bir sahaf
Cebinde bir sahaf,
Gözleri O’na sabahı bağışlar
Saçları cennetine uzanan yol
Yavaşça yolunu karışlar
Adım sayar, sesli konuşur
Eliyle yer, küfreder
Yalan söyler; neden olmasın?
Gemide herkes doğruyu mu söyler?
Uyumadan önce sahafını öper,
Ve döner kalbinin üzerine
Ölümünü kalbinden ister
Karanlık gömer gözlerine
Sahafını öper, sahafını öper.