Normal insanlar gibi ölmek yakışmaz bana...
Entrikalar dönsün arkamdan,
Zehirleneyim!
Alçakça bir cinayete kurban gideyim,
Son darbemi de ölürken vurayım
dünyanın loş anlamına...

Sırma yataklarda beklemeyeyim ölümü!
Bir otel odasında,
sere serpe bulunsun cesedim,
Faili meçhul olsun,
Zarar görmesin kimse...
Son resmimi burada bitireyim;
Vincent gibi...
Son bestemi burada vurayım!
Wolfgang gibi...

Arkamdan dualar okunmasın,
Cesedime toprak dokunmasın;
Öyle bir öleyim ki,
Hiç bir söz yakışmasın söylenmeye...
Açmasın o sabah Güneş!
Kupkuru bir yağmur yağsın
Normal ölmemeliyim...

Ben giderken gülmeli herkes...
Belki tenha kasabanın birinde;
’’Aman, ne iyi olmuş’’ denmeli,
Orada bir tek kağıt olmalı,
Bir de kalem...
Merak edenlere,
Ölümü yazmalıyım...

Direnmemeliyim,
Evren beni yerime koyacakken;
O’na son bir hediye sunmalıyım
Boşa gitmemeli hiç bir esin...
Ölürken dua değil istediğim,
Sıradan ölmemeliyim!