Ben bu eskimiş şehri seninle sevmiştim Ebruli

Porsuk Bulvarı ne güzeldi seninle

Orman Fidanlığı seninle yeşil

Şahin tepesi seninle mağrur

Köprübaşı seninle ışıl ışıl

Japon bahçesi seninle cıvıl cıvıl

Şirin tepedeki ev ne şirindi seninle



Sen gittin diye bu eskimiş şehirden Ebruli

Porsuk buz tuttu kahrından

Kurudu fidanlıktaki bütün ağaçlar

Şahin tepesi yere çaldı kendini kahrından

Köprübaşı amansız bir karanlığa gömdü kendini

Japon bahçesinde oynamıyor artık sabahları çocuklar

Öpüşmüyor artık akşamları aşıklar

İçmiyor artık geceleri şarapçılar



Sen gittin diye bu eskimiş şehirden Ebruli

Marpuç kafeye gitmiyor artık devrimci çocuklar

Artık çalmıyor Serdivan’da Şahrut türküleri

Dilan’da kimse içmiyor artık

Kimse uğramıyor Haller’e

Patronları batmak üzere

Sen yoksun diye



Sen gideli beri bu eskimiş şehirden Ebruli

Sarhoşlar hep seni soruyor bana

Selpakçı çocuklar çok özlüyor seni

Emine senin verdiğin ayakkabıya bakıp ağlıyor

Onur senin aldığın kazağa bakıp ağlıyor

Boyacılar da çok özlüyor seni

Aydın abi her sabah boyadığı sarı çizmelerini düşünüp ağlıyor



Sen gideli beri bu eskimiş şehirden Ebruli

En çok da Şirintepe’deki şirin ev ağlıyor

Ya kimse tutmuyor o evi Ebruli belki gelir diye

Ya da sahibi Hacı Emin vermiyor kimseye

Özlüyormuş seninle ettiği kavgaları

Gelsin diyor yeter ki

Gelsin sabahlara kadar içsin

Gelsin bangır bangır proleter marşlar dinlesin

Bütün duvarlarına şiirler yazsın

Bütün camları taktırdım

Gelsin bir daha kırsın

Taktığın üç aylık kirayı da dert etmiyor

Yeter ki dönsün, kalsın diyor on para vermese de senelerce

Yoksa diyor şirin ev çökecek kahrından

Hediye ettiğin gümüş tabakaya bakıp ağlıyor yokluğuna



Hacı teyze de çok özlüyor seni

Emin bey diyor ilaç saatlerimi hep şaşırıyor

Temizliğe de yardım etmiyor

Güvercinlere yem vermeyi hep unutuyor

Anneler gününde aldığın fistana bakıp ağlıyor yokluğuna



Sen gittin ya bu eskimiş şehirden

Tepebaşı Karakolu’nun parmaklıkları çok özlüyor seni

Belki inanmayacaksın ama

Komiser Halid bile ağlıyor yokluğuna

Hayrandım diyor devrimci ruhuna

İmrenirdim diyor erkeksi kadınlığına

Saygı duyardım diyor mağrur duruşuna

Polis olmasaydım eğer diyor

Ben de savaşırdım davası için yanında

Özlüyorum diyor üç günde bir şirin evi basmayı

Polis gününde aldığın kravata bakıp ağlıyor yokluğuna





Fakültenin dekanı Akif hoca da ağlıyor yokluğuna

Özleyeceğim diyor kavgalarımızı

Özleyeceğim diyor boykotlarını

Keşke diyor bıraksaydım derslerimden

Keşke diyor vermeseydim o diplomayı

Avukat olup da ne yapacak diyor

Mahpusluk ona en yakışanı

Hediye ettiğin kol düğmelerine bakıp ağlıyor yokluğuna



Sadece Hukuk Fakültesi değil

Bütün Anadolu üniversitesi ağlıyor yokluğuna Ebruli

Edebiyat fakültesinden çocuklar şiir dinletisi hazırladılar sana

En sevdiğin şiirleri okudular sabaha kadar

Nazım’dan, Ahmed Arif’ten, Ömer Hayyam’dan

Konservatuardaki çocuklar serenat hazırladılar sana

En sevdiğin şarkıları çaldılar sabaha kadar

Livaneli’den, Aşık Nesimi’den, Aşık Reyhani’den

Eğitim fakültesinden bir kız resmini yapmış

Asmış odasının duvarına

Ağlıyormuş ara sıra bakıp da yokluğuna



En çok ben özlüyorum seni Ebruli

İçtiğim şarap sirke gibi

Sigaramın kokusu tezek gibi

Suyumun tadı yok

Özleminin adı yok

En çok ben ağlıyorum gidişine

Gözüm takılıp kalıyor odamın duvarına yazdığın dizeye

Annem nasıl da kızmıştı hatırlarsın

Mahvetmişsin saten duvarımı diye

Şimdi yazdığın o dizeye bakıp

Annem de ağlıyor benimle



‘İşte böyledir bir gidişin senfonisi’



Önceleri düşünüyordum

Acaba hangi aykırı şiirinin ilk cümlesi

Hangi hüzzam şarkının son ezgisi

Alamamıştım bu dizenin hikmetini

Anlamdıramamıştım kerametini

Kavrayamamıştım felsefesini



Şimdi bütün Eskişehir’i ağlar görünce

Anlıyorum ne demek istediğini



‘İşte böyleymiş bir gidişin senfonisi’