Akıtılan tek bir damla gözyaşımızın
Geri gelmeyecek olduğu gibi
Hayatımızdan çekip gidenlerinde
Geri gelmeyeciğini biliyoruz

Fakat öylesine karmaşık duygular içinde
Kaybettiğimiz aşklarımızı yaşıyoruz ki
Bazen içimiz içimize sığmaz oluyor
Ölümle yaşam arasında gidip geliyoruz

Kime derdimizi anlatmaya kalksak
İlk önce sırtımızdan vuranlarımız
Can dostlarımız sevdiklerimiz oluyor
Güvendiğimiz bütün dağlara kar yağıyor

Ve git gide yetim kalıyor hayallerimiz
Neyi yaşarsak yaşayalım hayatımızda
Hangi acıyı tadarsa tatsın kalplerimiz
Yaşanılan bütün acılarımıza rağmen

Dimdik ayakta kalmayı başarabiliyoruz
Ve zamanla acı çektikçe olgunlaşıp
Bütün Dünyaya meydan okurcasına
Güçleniveriyor bütün duygularımız

Adeta çocuk oyuncağına dönüşüyor
Çekilen zamanlı zamansız sancılarımız
Günler aylara aylar yıllara bağlandıkça
Seneler geçtikçe acılarımız dinsede

Yaşanılan her bir anının izleri kalıyor
Boşuna uğraşıpta unutmaya çalışmayın
İnanın kendinizi kandırırsınız sadece
Ben defalarca denedim unutabilmeyi

Unutmak istesekte yaşanılan herşeyi
Aklımıza kazınmış bir kere ne yapsak boş
Ruhumuza kadar işlenmiş bir kere aşk
Nereye fırlatıp atsak yaşanmışlıklarımızı

Duvara defalarca çarpıp geri geliyor
Ve zamanla herşeyden kaçarcasına
Bütün düşlerinizi çocuksu sevinçlerinizi
Yanınıza alıp ağır ağır küreklere asılıp

Sığınabilecek son bir liman arıyorsunuz
Nereye kaçarsanız kaçın ömrünüz boyunca
Kendi kaderimizden kaçış olmadığını
Ölmeden mezara koyulduğumda anladım...

Ufuk GÜNEY