Gezinirken ormanda, tilki kendi hâlinde;
Görür geyik budunu, bir ağacın dalında.

Karnı açtır velâkin içine şüphe düşer
Kontrol eder geriyi ardında niyet eşer.

Geyik budu bağlıdır bomba ile tuzağa;
Bunu görüp durur mu hemen kaçar uzağa.

Başını kor ayağa, sessiz yatar sotaya;
Gözü geyik budunda, kafa yorar rotaya!

Biraz sonra kurt gelir; bu duruma şaşırır
Konumun tuhaflığı düşünceye düşürür.

Ve merakla yöneltir: “Dostum ne yapıyorsun?”
Tilki sakin: “Uzandım. Neden kıl kapıyorsun?”

“Niçin budu yemez de aval aval bakarsın?”
“Bugün orucum desem, manzarayı çakarsın!”

Kurt: “Bari ben yiyeyim karın ağrım son bulsun.”
Tilkide bir nezâket: “Âfiyet şeker olsun!”

Kurt buda uzanınca bir patlama, toz, duman
Yerden göğe savrulur; feryat, figan; “Of, aman!”

Kurt perîşan yatarken hareketsiz yaralı
Tilki buda yanaşır; yerken olmaz oralı.

Kurt kızgın: “Ey şerefsiz! Oruçluydun sen hani?”
Tilki: “Demin top attı, duymadın mı? Pes yâni!”

Her mesel bir misâldir mümkün mü ders almamak?
Kıssamızın hissesi; kurnaza yem olmamak!