16
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
1940
Okunma
Sussak saklanacak
Konuşsak ağlayacak hüzün
Bundan mıdır sözcüklerin ağzını mühürleyişimiz?
Kumaş mendilleri unutalı beri
Hiç kıymeti kalmadı gözyaşlarımızın.
Anımsıyorum
Çocuktuk
Her sabah tırnak ve mendil kontrolü yapılırdı
Hatta bazen ben yapardım öğretmenimizin isteğiyle
Derin bir ohh çekerdim böyle zamanlarda
Mendilimi evde unuttuğum için
Zaten hep burnu akan ya da ağlayan çocuklardan değildim
Sık sık hastalanmak dışında
Kötü bir alışkanlığım da yoktu hani
Tırsaktım yalnız biraz
Bizden yaşça büyük fedai tipli çocuğun yaramazlıklarını görmezden gelirdim
‘’Konuşanlar’’ kağıdına adını yazamazdım hiç
Beni her tehdit ettiğinde başkan seçildiğim için kendime lanet eder
Çocuğa gülümserdim.
Şimdi düşününce
Politikmişim aslında
Erkin ayağına dolaşmama akıllılığını ya da aciziyetini o yaşta benimsemişim.
..............
Şiir denen bu illet
Kendi kendimin psikoloğu yaptı beni
Beynimdeki ses habire diyor ki:
Çocukluğuna in!
İndim işte
Yine travmalarımla yüzleştim.
Sonuç?
‘’İlaç yazma yetkimiz yok
Bununla psikiyatri ilgileniyor.’’
Hadi ordan!
5.0
100% (21)