aşk bizim sokağa pusu kurdu
mor sardunyalar
boynunu büktü açmadan soldu
gidenin kalana bıraktığı mirasmış acı
kırıklar kırgınlıklar
üzerinden mevsimler geçmeden iyileşmezmiş
sana uzaktan bakıyor şimdi
buğulu gözlerim

bir kalp gerçek manada bir kez sever
bir ömür gölgesinin izini sürer
bende seni sevmenin nöbetindeyim
senden sonra dolamadım yüreğimi başka gözlere
ıslanmadım başka şehirlerin yağmurlarında
hiç bir şekliyle yakışmadı
ihanet ruhuma
ne sağanaklar yağdı
acı ekerken kıraç toprağa

zamanla unutuldu çekilenler
yaram ne kabuk bağladı ne de kanıyor artık
meğer zaman en kuvvetli merhemmiş
bende öğrendim
senden sonra yalnızken de sevmeyi öğrendim

kaç uykusuz geceyi
sabaha yolculadım sayısını unuttum
kaç cinayetin maktülü bu tutkum
binlerce kez sordum sorguladım
hani gökyüzüydü ya sığındığımız
hani gökkuşağıydı tutunduğumuz

yürüdüğüm dik ve dar yollarda
karda fırtınada deli rüzgarda
adım adım biraz daha sana yaklaştm
kaç acının sınavından geçtim sayısını unuttum
dedim ya yalnızken de sevmeyi öğrendim

özledim
özlem bir çiçekti seni andıkça içimde boy attı
seninle büyüdüm seninle çoğaldım
görmesemde
sen bir yerlerdeydin sen yaşıyordun
oradaydın ama
işte tam şuramda
şahdamarımdan yakındın
mihenk taşıydın hayatımın
yaşama varlığınla tutundum

kalmakla gitmek arası zamanlar yaşadım
bir düzine intihar sahneleri ürettim beynimde
ne zaman cürretkarlaşsa gitme tarafım
kal gitme diye fısıldayıp mani oldun
söylemiştim ya sensizde sevmeyi öğrendim
sen yaşıyordun işte oradaydın
ve boy atıyordun büyüyordun içimde
kalbim büyüyordu sevdikçe
senden sonra
yalnızken de sevmeyi öğrendim

senden sonra.......



23.05.2012
ferhan erdoğan