Hissederek yaşamalı insan.
Eli değince yüreğinde hissetmeli.
Ot gibi değil de insan gibi yaşamalı işte.
Her sabah kalktığında güneşe bakmalı.
Gözleri kamaşırken bugünü düşünmeli.
Düşünmeli ki hissederek yaşasın.
Sonra mutluluğu, aşkı getirmeli aklına.
Aklına gelsin ki kalbine insin o aşk.
Kalbine indi mi gerisi gelir zaten.
Deli gibi sevmeli insan.
Deli gibi aşka düşmeli.
Kasıp kavururken o aşk gülüp geçmeli.
Kara sevda olmasın da aşk olsun onun adı.
Geceleri şiir yazıp ona okutmalı.
Okurken ağlatmalı,ağlatırken güldürmeli.
Kelimelerle resmini çizmeli bembeyaz satırlara.
Saatin farkında olmadan aniden ezanı dinlemeli.
Uyuklamalı insan bazen.
Sonra onlu rüyalarda kan ter içinde uyanmalı.
Onu aramalı insan, sevdiğini söylemeli.
Bu günün son gün olduğunu varsaymalı.
Anaya babaya hizmet etmeli insan.
Cennetin onun ayakları altında olduğunu unutmamalı.
Onun evin direği olduğunu,
Onlarsız olmayacağını anlamalı insan.
Bacım demeli bazen, bazen kardeşim.
Saygı besleyip, sevgi göstermeli insan onlara.
Canını vermeli uğruna...
Can bedenden çıkmayınca insanlıkta çıkmamalı asla.
Namuslu, şerefli, haysiyetli olmalı insan.
Sevdiğini korumalı, sahip çıkmalı icabında.
Zamanı gelince evlenmeli,
Torun torba sahibi olmalı insan.
Hayatı yayarak yaşamalı,aceleye getirmemeli hiçbir şeyi.
Ruhunda kopan fırtınalarda bazen susmayı bilmeli.
Ve bir gün ölmeli insan.
Vadesi yetince.
Azrail gelince.
O..
Allah dileyince...
Vermeli ruhunu insan.
Her şeye bir anda veda edip gidebilmeli insan.
Ne kadar kolay değil mi?
Bir ömrün tamamı 44 satırdan..

Semih Uludoğan.