Ne tadında,
Ne tuzunda,
Ne de yolunda birşeyler...
...

Medet ummayacaksın kimseden
Beklediğin olmazsa,
Hislerine düşman olursun.

Yenilgilerinin güvencesidir öfken
Boynunu bükmene çabalayınca
Ortaya çıkan namert.

Bu hep böyle sürer gider demeyeceksin
Anladım ki bu hep böyle sürüp gitmiyor.
Ya yük oluyor sana , birazda endişe bırakıyor.
Beynin aksini dese de , yüreğinde bir ukde kalıyor.
O ukde , denizlerinde tsunami yaratıyor..

Bıçaklıyorlar , ummadığın zamanda
Ummadığın yerde ve ummadığın insanlar...
Sapladıklarında sırtına hançerlerini
İnan daha çok canını yakıyor
Yüreklerinde belledikleri...

Oyundur hayat , kandırılan sen
Oyuncular arkadaşların ,
Çerçevedeki saflığın resmisindir
Gören göz , dayanan beden...

Acıları sen çekersin , onlar karabiber serperler üzerine
Yaralarına tuz basar, gülüşlerine yaparlar şom ağızlılıklarını

Arkandan ,
Arabanın denizde yüzmesinin olağanüstülüğü gibi
Senin bile aklından geçmeyen entrikalar çevirirler..

O zaman !
Kör olan sadece gözlerimizdi !

Bu yağmurlar kadar kalabalığım ben artık
Bir elim ben , komşusu olmayan
Bir avucum , yüreklerin sığamadığı
Bin gözyaşıyım , dertlerin anlatılmayışından geriye kalan...

Ağlatan onlar yar !
Dertleri ucuz , sevinçleri hiç yok.

Kamburlaştı belim yar...
Bin yıllık yükün ağırlığını taşıdığım
Binin sıfırlarından beter iz bıraktı bedenimde..

Bir uğurböceği kadar olamadım
Ola ola üstümde şanssız birer siyah benek
Bedenim soluk , renksiz...

Bir gökkuşağı kadar olamadım yar...
Oysa ki insan olağanüstü bir varlık derler
Değil işte...

Ya da dur !
Sanırım öyle ;
Bütün yükleri , mutsuzlukları kendine çekebilen tek varlık

’Ben’.
...

Mutsuzluklar , geceler benim çocuklarım..

Mutlulukmu?
Size kalsın.
Ruhlar aleminde dolaşan bir faniyim ben
Yüreği ölümsüz olan...

Canım can çekişiyor
Ölüme merak duymuyorum artık..
Acım acılardan beter ,
Yüreğim dağlardan büyük

Yörüngeden çıkınca
Bir karadeliğe kapılan meteor bedenim...
Yok olan...

..
Hayat bir çarktı;
Hangi payla ölümü atlattım bilemiyorum...