Herkes sefâ içinde yaşarken güzelliği,
Odunu bırakıp da, taşı yakan ben miyim?
Bütün gözler şâhane, irisler fırılfırıl,
İçlerinde sâdece şaşı bakan ben miyim?

Okurum gece gündüz dertlere çâre için;
Gayretim ilerlemek; tâviz yok pâre için.
Âvâre olmak değil, olmak yekâre için..
Nehirler, çaylar gibi, yaşı akan ben miyim?

Âsî miyim yoksa ben, yollar tutuldu bir bir?
Bir sürü soysuz mankurt kalbleri dolu kibir.
Işığı arıyorum: Her yan karanlık!.. Ve kir!
Zifirî karanlığa aşı olan ben miyim?

Hepsi sefîl ve rezîl; hepsi kökten yalancı!
Hepsi hem birbirine, hem kendine yabancı.
Sanki elâlem mes’ut hiç kimsede yok sancı;
Kâinatta, çileye başı konan ben miyim?

Odunu bırakıp da, taşı yakan ben miyim/
İçlerinde sâdece şaşı bakan ben miyim?
Nehirler, çaylar gibi yaşı akan ben miyim/
Zifirî karanlığa aşı olan ben miyim?
Kâinatta, çileye başı konan ben miyim?

Musalla taşında hep nâşı donan ben miyim?

M.Hâlistin KUKUL