Söz pîri, her deyişte,
Ak etti yüzümüzü.
Sevişte-düşünüşte,
Parlattı közümüzü.

Kor düştü can içine;
İrfân, ihsân içine.
Aşk ile sevincine,
Açtırdı gözümüzü.

İndi, derine indi;
Âşık-mâşûk sevindi.
Sancı, doğmadan dindi;
Berkitti özümüzü.

Vurdu, kelepçe kine;
İlkin kendininkine.
Kör nefsin kemendine,
Sur etti tözümüzü.

Kök varlığım-sevgilim:
Diliydi, görklü dilim.
Hür gönül sesim, benim;
Türkçe’yle dedi sözü.

Gezdi, yayla-ovayı;
Şenlendirdi yuvayı.
Dostun gönül sarayı,
Işıttı göğümüzü.

Çıktık sâlimen düze;
Şükür, vardık gündüze.
Aşk sundu şehrimize;
Donattı gönlümüzü.

Ne göz, dünyâ malına;
Mavi, yeşil, al’ına.
" Çıkıp erik dalına,
Yedik üzümümüzü."

Karayı seher etti;
Saf taşı cevher etti.
Sevgiye rehber etti,
Dağ ile düzümüzü.

Kalem kâğıt, ok-yayı;
Deme: Ok var, yok yayı!
Ok’u da çok, çok yayı.
Ördü aşk örgümüzü.

Yesevî, Hacı Bektaş,
Mevlâna, cana candaş.
Resûl-i Ekrem yoldaş,
Gösterdi yönümüzü.

Sözü, öz mânâsında;
Güzellik, mayasında.
Hakikat aynasında,
Tanıttı bize, bizi!

M.Hâlistin KUKUL