karanlık günlerde yazdım duvarlara adını
hiç korkmadım …
adımların kelepçeli haliyle bile
yürüdüm üstüne üstüne
durmadan seni
seni, yazdım

“su çürüyormuş!
çürüsün.
kimin umurunda
içiyorum ya seni doya doya”

karanlık günlerde yazdım duvarlara adını
yılmadım…
güneşten sürgün yediğim günlerde bile
hep bir aralık bulup
gözlerim doyuncaya dek sana baktım
kimse bilmez,
o an mutluluğun hangi renge büründüğünü…

“bütün renkler siyaha dönermiş zamanla!
dönsün.
kimin umurunda
alışmadı yıllardır gözlerim karanlığa…”

karanlık günlerde yazdım duvarlara adını
sökülürken sokak lambaları,
kaldırımlarda…
yollarda, ite kaka sürüklenirken bile
bir an olsun gevşetip yumruğumu
vermedim,
bir tek heceni dahi…

“sönecekmiş yıldızlar!
sönsün.
kimin umurunda
seni en solmaz harflerle yazdım ya
kızıl ırmaklar akarken avuçlarımdan,
o yeter bana”