“Babam nerede?” dediğinde süt kokulu çiçek,
Parçalanır yüreği annenin, ona, attaya gitti diyecek?
Anlatamaz ki; iki hainin imansız kurşununu,
Söyleyemez ki; “çocuğum, baban dönmeyecek”…

Hiç görmediği kadar çokça görünce ay yıldızı,
Çocuktur, soracak “neden sokaklar bayraklı?”
“Kim bu insanlar anne? Sesleri kulağımı yaktı.”
Söyleyemez ki; “ çocuğum, teröre isyan bunun adı.”

“Ah anne, çok özledim babamlı pazar günlerini,
Ne güzeldi, babam, alır götürürdü parka hepimizi.”
Haydi, cevap verin süt çiçeğine, kırmadan düşlerini,
Söyleyemez ki; çocuğum, bitti o pazar günleri.

Bulamadık kendi yavrumuza söylenecek bir söz,
Hainler aldığından beri güneş gören cümlelerimizi.
Şehit kanıyla tutuştu asmalı bahçemiz köz köz,
Söyleyemeyiz ki; babalar dönmeyecek artık geri.

Biz ki Türk evladıyız, ezdirmeyiz hürriyetimizi,
Sileriz iki haini ülkemizden, versek de canımızı.
Evladımızı uyutsak da şehit ninnileriyle geceleri,
Yok, olmadıkça; vermeyiz bir karış toprağımızı.

Elvan USUL
Ekim 2007

ŞEHİT HABERİNDEN SONRA

Şehitler için yanarken yürekler bir kaşık suda,
Ne Mecnunlar ne Leylalar sevişir kalplerde.
Vatan için gideriz cepheye, aşklar nadasta,
Allah’tan sonra vatan, gerisi üçüncü dizede.

Yarından sonralara bırakırız şerbet-i zevki,
Evvela dirlik için kurarız doğuda cepheleri.
Kim bozmaya güç yetirir aslanın yuvasını!
Pençemizle dikeriz, cüretkârların kefenini.

Söz söylenmeye, Türk’ün sözü üstüne bu ülkede!
El verilmeye düşmanlara, Türk’ün kendi evinde.
Ola ki, bir baş daha verilsin haksız yere teröre,
Beddualarımız fişekler tüfekleri kansız ciğersizlere.

Elvan USUL
Ekim 2007