ses dolanıyor içimde, yanıt alamıyor
sorular birbirlerinin eteklerini çekiştiriyor
sevdalı bir yüz derken, kıpkızıl bir kor
alevini dikenli gözlerimle karıştırıyorum
zaman alıp başını gidiyor, ben hâlâ
bir köprüden karşıya geçmeye çabalarken
bölünmüyor, son anda bahçe yolundayım
kiraz çiçeklerinin ışığında baharla Barbara
Cartlant’ın romanını okuyorum arkadaşıma
şiirden anladığı yok onun, kendi fotoğrafından
kaçıyor, kırık bir ayna elinde kirpiklerini düzeltiyor


uzaklaşmak istiyorum ben de hayatımdan gece gece
dedektif romanları okuyor,korkunun içine dalıyorum
gülü elime bile almak istemiyorum
sözü gülüşlerimi engelliyor, sabaha dek uyutmuyor
gözü kapalı geziyorum köyümde, açtığımda gözlerimi
kollarımın zincire bağlı olduğunu göreceğim
düşlerimi engelleyecek paslı kilitler,
gezemiyeceğim sevgilimin kolunda,gözlerim kapalı
açarsam, sevgilim falan olmadığını göreceğim
zindanımda ince erik dallarına çıkamayacağım
griye boyayacağım şalvarımın çiçeklerini


24. 1. 2001 / Nazik Gülünay