Bir kadın var solumda,
Soluğumda..
Gecenin bütün karanlığıyla aydınlık.
Bütün sersemliğine pervasız
Belli etmesede ;
Sesi soluk
Adımları pek bi yarım
Bir kadın var soluğumda,
Yüreğinde yalnızlık teması,
sessizlik sen’fonisinde,
satırlardan ayrılık kopartan..
Ve gidişiyle,dram sahnelerini kıskandıran...
Bir kadın var soluğumda,
Gözleri kelimeleri kifayetsiz kılan
Yere öylece yığılmış ,
kan revan içinde teni,
kaybolmuşluk gizli coğrafyasında
benliğimin son kalesi bir kadın..
Bir kadın var soluğumda
kelimeleri yorgun,
cümlelerinde hayatın sillesini yemişlik
Şehvetini yitirmiş gözleri
eskisi gibi s’aklamıyor karanlığı..
Ve bir adam..
Çığlıkları sessiz,
Kalbinin düğmelerini, kadına iliklemiş,
Tüm cesaretini idam etmiş onunla.
Kimsesiz,
Bütün benliğini bağışlamış kadına..
Bi kenara bırakıyor adamlığını..
Dağıtıyor sesini nefesinde
Yelteniyor hayallerine
Boğazına düğümlenen her cümlede
Yalnızlık peydahlıyor
S’onsuzluğa..

Onur Budak