bir vurgun mevsiminde
kahreder
sürgündeki anılar
kaçarken
uykularım yabana
büyür suçlarım
küçülen aynalarda
kırılan hüzünlerle

ne kadar zordur
gölgesiz kalmak
ışığının düştüğü yerde
babasız ve anasız

bir kış düşünün
ustura gibi keskin
sıcağında donup kalan
kaygan düşüncelerin
yarasında batarken
vurulmuşluğumuzla
ne kadar zordur

ne kadar zordur
kararmış geceyi
beyaza boyamak
hüznün uzayan saçlarında
ağlarken

sıra sıra uçurumlar
korkunun sesine
aldanır
sararmış ellerinde

oysa
düzdedir uçurumun
hevesi
dağların düşlerine
örülüdür
engin ova sonsuzluğu

yalancı sevişmelere
yabancıdır
doğruya sarkan bakışlar
suçunu itiraf eden
kızgın yüreklerin
çaresizliğinde

bir taş düşer ummana
gökyüzü bulanır
çaresizlik üzülse de
sevginin alazında
yürekler yanar
taranır suçlar yarına

artık
yürek sayıklarken
doru tayların
ovalara inişini
yeşilin özlemi karışır
rüzgarlı dağların
doruklarına

belki
ölüme hasret acının
kollarına
tırmanan cehennem
özlemi

belki de
ölümdür
fani dünyadaki
tek ölümsüzlük
umudun solduğu sabah

yollarım
koşar enginlere
sarmaşık günlerimle
uzar zaman
karıncanın ayak izlerine

bir ıslık duyulur
uzaklardan
mars ölür kırmızıda
ellerime gülüşün düşer
yapayalnız kalırım
gölgem bana küser
aldanırım

sen hiç yalnız kaldın mı

04.05.2012 Mönchengladbach...