Oyuncak oldum kaderin elinde.
Gönlünce oynuyor.
Bazen yerden yere vuruyor.
Bazen alıp duvara çalıyor.
Sormayın neden kızgınım diye.
Anlatsam ömrüm yetmez.
Yetmez çünki !
Doğdum doğalı kader ,
Oyun bozanlik yapmak da.
Hep küçük bir çocuk misali davranmak da.
Artık yoruldum !
Büyüdük diyorum anlamıyor.
Oynuyor ,ben ise oyuncağı.
Kırıldı kolum kanadım ,
Kalmadı takaatim ,
Hırpalandım,param parça oldum.
Anla ne olur kader!
Ruhum uçtu semayla kavuştu.
Kara günlere karıştı bedenim.
Sen halen aynı insafsızsın.
Sanma ki yıkılacağım.
Duvarada çalsan,
Yerden yerede vursan,
Yetmedi etimi kemiğimden de ayırsan,
Açmayacağım isyan bayrağı.
Sana galibiyet şerefini vermeyeceğim.
Öleceğim belki ama ,
Sabredip göçeceğim ebediyete de
Tadtırmıyacağım o mutluluğu,
Ne sana ne düşmana
Kader barışamadık,
Yenişemedik seninle,
Ama ben beklemesini bilirim.
BİNNUR DOĞAN.