Ensiz bir boyutundayım an’ın
Başım bulutlarda ama açamıyorum kollarımı
Nereye uzatsam camdan bir duvar
Bu sıkışmışlık hissi ve zorladıkça kanayan yanlarımla
Yara bere içinde bir ben, aynaya yansıyan.
Böyle de sever misin beni?




Kulağımda umut dolu bir ezgi
Hayallerime dansetmeyi öğretiyor bir adam
Sağ ayak ileri, sol ayak ardından…
Kulağıma fısıldıyor bir de –ayağıma basmadan-
Utanıyorum.
Sanırım hayallerin(m)i ezdim…




Olmakla olmamak arası bir yerde
Var ile yok’un çekişmesine hakemlik yapıp
Adalet terazisini dengede tutmaya çalışırken
Ellerin titremesin diye dua ediyorum
Biraz yok ekliyorum kefeye
Biraz var ekliyorsun
Biraz keder diyorum
Biraz sevinç diyorsun
Biraz ayrılık koyuyorum.
Düşüyor elinden
Diğerindeki aşk’la birlikte
Dağılıyorum
Dağılıyorsun
Yokluk yutarken varlığı
Siliniyor an.



Bir rüya daha kabusa dönüşürken kelimelerle
-Ki onların hatası değil biliyorum-
Bir şiiri daha katlediyorum.
beynimde k e l e p ç e .