Çok şükür !
Hayatına onlarcasını alıp da piç etmedim kalbimi..
Tek birini sevdim, ona ’ömrüm’ dedim..
Çocukluk işte,
Bir gün biteceğini aklıma bile getirmedim..
Zaten işim vardı, ona müptelaydım..
Yedi yirmi dört onu düşünüyor,
Tüm gece onu özlüyordum..
Yani ben bende değildim.
Bir cuma sabahıydı,
Yani Haftanın son günü..
Tahmin edemedim ömrüm’ün de son günü olacağını.
Uyandım,
Her şey normaldi.
O’nu aramak için telefonumu aldım ve aradım,
Karşımdaki ses sanki fermanımı okuyordu bana,
Aradığım kişiye Ulaşamamak demek ölüm demekti benim için..
Birden her taraf karardı, sessizleşti.
Anladım gitmişti ya da hiç gelmemişti..
Çocukluk işte her şeyi toz pembe görüyorsun çocukken..
Sağlıklı düşünemiyorsun, ilerisini göremiyorsun.
Şimdi diyeceksin ki bu nasıl bir yazı !
Şiir desem değil, hikaye desem değil..
Haklısın, ben bile neden yazdığımı bilmiyorum..
Ama o’nu çok özlüyorum.
Biz şairler özleyince ’yazar’
Bende mecbur yazıyorum..