Tam da sırası gelmişken söylemek istedim..
Seni çok özledim.
Şu an ortam seni özlemeye o kadar müsait ki
O yüzden bak yine içimden geldi,
söylemeliyim,
Seni çok özledim..
Hatırladın mı bu şarkıyı?
Ya da lüks ve pahalı hayatında, hatırlamaya vakit mi bulamıyorsun?
Biliyor musun?
Ben hala aynıyım..
Yine saat sekizde kalkıyorum,
Kahvaltımı yapıyorum ve vuruyorum kendimi sokaklara..
Hani pekte bir şey hissettirmedi yokluğun aslında.
Dilimde söylenesi milyon tane küfür
ve
kalbimde yıllar geçse bile kapanmayacak bir yara dışında..
Bu gün salı.
Yine erken uyandım, radyoyu açtım.
Tesadüf..
Senin sevdiğin şarkı.
Hiç kapatmadım radyoyu o çaldı ben ağladım..
Sonra dışarı çıktım, dayanamadım.
Sahil kenarına indim.
Kalabalık içimi biraz da olsa rahatlatır sandım.
Olmadı.
Ben bu gün seni çok özledim,
Hazır yeri gelmişken söylemek istedim..
Tek başıma dolaştım sahilde,
Simitçi çocuğa ’iki simit ver’ diyemedim.
Dizlerim tutuldu daha fazla yürüyemedim..
Seni sordu dostlar,
Yüzüme baktılar..
Anladılar, sustular..
O gitti ulan gitti işte!
Diyemedim..
Hazır ortamı olmuşken söyleyeyim,
Ben seni çok özledim..
Kolu kanadı kırık bir kaç doğrum vardı zaten
Adamlığım,
Kalbim,
Gururum gibi..
Ama şimdilerde tek doğrumun gözyaşlarım olduğunu fark ettim
Oturdum,
Ağladım..
Senin benden ve bu yazdıklarımdan haberin yok,
Hiç de olmayacak bilirim.
Ama hazır tam da vakti gelmişken söylemek istedim,
Ben seni çok özledim..!!