Acının ikliminde unutulan dört mevsim,
İlkbahar: Umut, Yaz: Aşk, Sonbahar: Hüzün, Kış: Ayrılıktı benliğimizde,
kimi sevsem ve hangi mevsimde âşık olsam,
adının çağrışımlarında kıyılar ararım limansızlığıma…


Kuşatılmış bir Aşk’ın sabıkasında,
hüzün çöker umutlarıma, rehnedilirim
benliğim kimliksizleşir,
sorgu suallerde adımı unutur, hüzün kuşanırım durmadan…


Kıyısızlığıma yeni limanlar ararım durmadan,
yeni keşiflere çıkarım zamanın evreninde
senin kıyısızlığında yeni limanlar ararım
yeni yangınlar yaşarım senin uzağında…


Ne bu keşifler ne de bu kıyılar seni anlatabildi
kimsenin bilmediği bir arayışta kaybettim kendimi
senin hüznünde kapıldım geceye,
güne senin hüznünde başladım her dem…


Kıyılar fırtına doluydu,
esir bir balıkçı teknesi kaybolmuştu denizde
ben o balıkçı
sen o tekne, ararken birbirimizi
tam da orda zaman bitiyordu…