insanlar anlayamadıkları cümlelerin peşine takılmışlar
dönüp duruyorlar bir hortumun içinde
bir de hoşnutluk çizgisi boyamışlar ağızlarının kenarına
kara maskelerini inkâr ederek
ertesileri erteleyerek hileli bakışlarla
kan dolaşan damarlarını arındırarak sevgiden
başka adla akarlar
kanlı oluklardan


kanma onlara sakın
onlar olduklarını bilmezki onlar
seçkin yontarlar kalem uçlarını
damıtırlar yaradan
bir gülümseme eksilir
tomar tomar kâğıtlarda çoğaldıkça yazıları
yankıları çürük yaprak bile olmaz toprağa
birbirlerinin yüzünde görmezler


bir tabu gibi başka yüze adım atmazlar
uzakta dururlar; sevmedikleri bir ölü sanki tabutta
onu hep başkaları taşır
onlar olduklarını bilmeyen onlar
onlar olmaya aday başka onlarla
bir duraktan ötekine geçemezler
görünmez bir perde vardır aralarında
çiğneyip geçtikleri sokaklarda


uzun uzun cümlelerle konuşurlar
bir türlü kendilerinden çıkamazlar
bir su yolu açılmaz meselâ
avurtları çökmekten kurtulamaz
bir karanfil kokmaz aralarında
sözleri büyütmekten başka
bir işe yaramaz şiir de
bir sayfaya baş aşağı asılmaktan başka
yol kalır orta yerde
kimse geçmezki üstünden


kimse kalmaz arkalarına dönüp baktıklarında
çanak yalayan kedilerinden başka
başkaları açar kuru su yollarını
bir de arkaya savurdukları saçları
ölü bir yüze kim gülümsemek ister ki
suretlerine kimse çizemez resim

ve tükürür geçerler!..

19. 4. 2012 / Nazik Gülünay