Bir kadın belirdi pencere camında,
Şöyle bir süzdü ıslak kaldırımların kimliksiz gövdelerini,
Suya düşüyordu ne varsa milim milim büyüttüğü…
Boşluğa el salladı kadın…
“Yorgun akşamların talihsiz ezgisiyim ben,
Lütfen, lütfen beni de alın…”


Boğulmuştu sanki…
Hüznüyle boy ölçüşecek sevinçler biriktiremediği için,
Kızgındı kendine…
Yumdu gözlerini bir an,
En dipsiz geceyi içinde buldu o vakit…


Ayrılıkla seksek oynamıştı tüm ömrünce,
Bir ıskalasa hüzün ikincisinde affetmiyordu,
Bundandı yüreğini aklına gömüşü,
Bundandı adım adım alev toplayışı gözlerine…


Adını koyamadığı gereksiz bir acıyı taşıyordu kadın,
Gittiği her yere cesedini sürüklüyordu ardı sıra,
Sağır kulaklar yetiştirmişti ruhuna üstelik,
Duymayacaktı hüzünbaz geceleri,
Duymayacaktı hiçliğini oysa…


Birkaç tıkırtının ardından açtı gözlerini kadın,
Penceresine konan ürkek serçeyi fark etti,
O da kaçıyordu geceden belli ki,
Korkuyla harmanlanmış umut sarmıştı bedenini,
Aralayıp camı avuçladı küçük kuşu,
İstediği kadar sağır olamadığını anladı o vakit…
Beklemeye koyuldu yoldaşıyla kızıl güneşi…
…

15.04.12