Mahayana!
Neredesin sevgilim?
Karanlığı emen dudaklarını öptüm
Sokak lambalarının.
Lâkin sen yoktun tadında vuslatın.
Gözlerimi diktim güneşin gözlerine
Saatlerce.
Fakat ışığını yazık ki bulamadım
Gözlerinin.


Ah Mahayana!
Hiçbirisi sen değildin,
Gökte uçan kuşlardan.
Hiçbirisi sen değildin,
Denizde yüzen balıklardan.
Ve çehreni göremedim,
Song resminde,
Gupta şiirinde,
Ya da ıssız bir gotik katedralinde.
Öksüz bıraktın medeniyetleri
Yolu bilinmeyen karanlık adresinde.


Sahi Mahayana!
Az daha sormayı unutacaktım.
Nesin sen?
Bilgi misin? Sevgi misin? Erdem misin?
‘Aydınlanma’ diyorlarmış sana Çin rahipleri.
Adını hikmet koymuş Sokrat
Sen doğduktan hemen sonra.
İdea demiş sana Eflatun,
Ve Muhammed koynunda beslemiş seni.
Ne olur göster bana bir defacık
Aracısız kendini.