Işık kusmuştu gecenin avuçlarına
Kamaşınca gözleri güneşi düşürür belki dilinden diye
Siyaha susmuş
maviye küsmüştü


Lülesinden göz kırpan minik kız değilmiydi sanki
ya da sektikçe serçe misali oynayan
cıvıldayan çağıldayan

takvimin son sermayesini düşürdüğü saatlerde
ya hep yarın olacak
ya da dünde kalacaktı
hani

parmak uçlarına
kendini asmıştı

ve kimse bilmesin

mendil kadar silinmeye müsait olduğunu
ki silinmesin
zihninde bulanıklığıyla yer tutan fütursuz her şey


kaçıyordu geceyi ardında bıraktığını sanıp
-ki kaçıncı yanılgısıydı saymaya erindiği-
bilinmesin

ne gerek vardı ki
incinmişti yaralanmıştı üzülmüştü kızmıştı
gibi kelimeleri tekrar etmeye...

zaten hayatın koridorlarında
saflıktan hüküm giyip
çoktan faka basmıştı...

ve harflerini gecenin ipiyle asmıştı...
artık harfsizdi...