Dayan kalbim,

masum aşkına düşen hüznünü dağıtıp

yine kuşların cıvıltısıyla uyanacak

en güzel yerinden başlayacaksın hayata.



Şominede yanan odunların çıtırtısına karıştırıp yüreğinin sesini

yeni hayallere dalacaksın

uyumanı bekleyen kötü düşlere inat…



Sen unutmak istedikçe,

peşi sıra gelecek ardından anılar, korkmayacaksın.

Hayatın cimriliğine aldırmadan

cömertçe sergileyeceksin yüreğini ve yüreğindekileri…



Kocaman bir adım atıp

arkana bakmadan ilerleyeceksin yaşamda.

Yeri gelecek hüzünden,

yeri gelecek gülmekten akıtacaksın yaşını.

İşte böyle meydan okumayı öğrenecek

taşlaşacaksın…



Sırtladıkça yılların yükünü

daha ağarları olacak seni bekleyen, yılmayacaksın…



Bir paçavra gibi kenara atılmışlığı

yalnızlığı tadacaksın.



Gelene gülümsemeyi,

gideni uğurlamayı,

kalanlarla mutlu olmayı öğreneceksin.



Seveceksin, belki de aşık olacaksın…

Sen yiğitçe sevdanın arkasında dursan da

namertçe terk edilmeyi yaşayacaksın.



Nasihat değil bu söylediklerim,

belki bir hesaplaşma…

Tek söyleyebileceğim;

dayan kalbim, dayan…



Elif Eylem

20.10.2007