Dipsiz kuyularda bırakıp gittin…

Haykırmak vardı ardından,

terk edilmişliğe isyan etmek,

etekteki taşları bir bir dökmek

ve sonra ağzıma geleni söylemek gidişine…

SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok şey vardı…



Hani düğümlenir ya insanın boğazına kelimeler,

hani anlatmak istersin de sözler tükenir

öyle çaresiz, öyle suskun…

Biliyorum

şimdi ne söylesem anlamsız gidişine…

Yolun sonunda bir ben;

Sana aşık, sana tutkun…

Canımı acıtırken yokluğun…

SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok şey vardı…



Ürkek ve çekingen bir çocuk gibi

bez bebeğimle saklanıp bir köşeye

hiç ses çıkarmadan öylece bekledim seni

Oysa gezdiğin her sokağın kaldırımında

dolanmalıydım ayaklarına bir taş misali

Sonra çıkıp da karşına

gözlerinin taa içine bakıp

’sadece sana sevdalı bu yürek’ demek vardı…

SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok şey vardı…



Biliyorum dönmeyeceksin…

Sana uzanan ellerim hep boşluğa,

hep yalnızlığa dolanacak…

Ve biliyor musun böyle hayalini kurmak da güzel

yokluğuna sarılıp

Oysa çarem,

umudum,

yarınımdın…

Bundan sonra ne zaman konuşmak istesem

dudaklarıma bir mühür gibi konacaksın…

Sevdamı en çok anlatmak istediğim suskunluğumsun artık…

BEN DE SUSTUM…

Oysa söylenecek ne çok şey vardı…


ELİF EYLEM

17.03.2007