Bilsen ne acılar kundaklıyorum;
Gecelerden sabahlarıma, yarınlarıma.
Düş beşikleri kuruyorum;
Hayaller ile gerçekler arasına.
Yaşandığın vakitlerden zehir sızıyor;
Yaşam kaynağıma,
Yürek toprağıma.

Öldürmüyorsun ama
Yaşatmıyorsun da!

Senden kalma alışkanlıklarımdan
Güç bela sıyrılıyorum;
Zar zor bulabildiğim kendime.
Yinede…
Elimin birini senin sayıyorum;
Dokunduğun gibi dokunuyorum yüzüme.

Gittiğini sanıyorsun ama
Adını tutuyorum hâlâ dilimde.

Yüzüne yutkunduğum maziden;
Söylenmemiş onca cümlem üşüşüyor başıma.
Aklımı zorluyor üstüme, üstüme gelirken;
Suskunluğumun sebepleri…
Sessizliğime tek sebepti;
Yüreğimin aşkınla değişen iklimleri.

Sustuğunu sanıyorsun ama
Kulağımda kalan sesinle beni yine
Sen avutuyorsun sevgili!..

Ve yine aklıma;
Yalanlara katılmış gecelerinin
Yaşanmışlığımıza yüzünü sürerken;
Ayrılık ihtimalinde büzüşen yüreğime,
Hoyrat zamanlarında bilediğin kelimelerinle
Acımasız kıyışın geldi!...

“Bir yaz sabahı” kaldın;
Sonbahara uyanan ömrüme.
Oysa bir yaz gününde;
”Kara kışlar” bıraktın gönlüme.


AsabiŞirin
19/10/2oo7