Kapımı çaldın bir gün ansızın
İlkbahar getirdin bana
Güllerinle doldu her yanım
Koklamak istedim "Hayır",dedin
"Uzaktan bakarım, olsun
Böyle de mutlu olurum", dedim
"Yanımda kal, yeter
Bırakma beni
Gül bahçem, ilkbaharım", dedim
Ne güzeldi senin ilkbaharın
Ne güzeldi güllerin
Ne güzeldi kokun
Artık gecelerim karanlık değildi
Aydınlığın mehtap gibiydi gecelerimde
Sabahlar güzeldi, sesinle uyanmak
Uzak da olsa, ilkbaharın ılık, tatlı
Meltem rüzgarını andıran nefesini
Paylaşmak güzeldi
Seninle herşey güzeldi
Bir elmanın yarısını paylaşmak gibi
Ta ki sırtını dönüp sevdiklerine
Gittiğin ana kadar
O an hissettim sabahların acı esen rüzgarını
Hissettim acı dolu, uykusuz, soğuk, uzun karanlık geceleri
Hissettim kopacak fırtınaları
Bulduğun yere nasıl bıraktın
Soğuk kışlara
Hani hep ilkbaharında kalacaktım
Hani sıcak kolların bırakmayacaktı
Hani sabahları müjdeleyen, güzel, tatlı
"Seviyorum", diyen sesini duyacaktım
Hani güllerle donanmış bahçende kalacaktım
"Herkes kendi kaderini yaşar," deyip nasıl bıraktın
Ellerini tuttuğum ellerim
Gözlerine bakan gözlerim
Çaresizliğini yaşıyor şimdi
Gündüzleri güneş gibi sıcak
Geceleri mehtap gibiydin bana
Kısa sürdü ilkbaharın
Dualarım: "Dizlerinde olacaktı son nefesim."
Gözlerinde kapatacaktım gözlerimi
Ellerini ellerimden ancak ölüm ayıracaktı
Şimdi ölüm değil, el ayırdı
Ayıramazdı sevgin "yalan" olmasaydı.