Asya’nın ulvi seremonisi yüreğimi secdeye sevkederken,
Avrupanın iki yüzlü kahpesi dikildi karşıma birden.
Asya "huu" çekiyordu derinden,
Beni dergahlarda zikre çağırıyordu.
Bizansın entrikaları çengi edasıyla "sefahata koş"diye bağırıyordu.
Surların eteğinde bilmem kaç aşığın kalp iniltileri yankılıyordu.
Yücelerden gelen ilahi emirle binlerce yiğit yıkılıyordu.
Peygamber müjdesi bu şehir,Fatih’e reverans eylerken gülüyordu.
Bizansın ihtişamı yerle bir olmuş,beli bükülüyordu.
Ak Şemseddin’in postu "Peygamber ümmeti bu şehre buyursun,
İstanbul adını verdik, melekler arşa duyursun"
Davetiyesini çıkardı erenlere,
Fetva iletildi tüm alperenlere.
Henüz ruhumun ilahi çalkantıları zemin ararken kendine,
Katerina,Olga,Liza raksetmeye başladı beynimde.
"Ey! tüm şehitlerin kutsal mekanı İstanbul.
İslama başkent oldun,cennete de vize ol.
Nice kahpe bizans entrikaları yıkamamışken seni,
Milenyumun topsuz, tüfeksiz, ahlaksız haçlılarına olma kul."
Duası döküldü dudaklarımdan nedense,
Boğaz turu biterken geldim kendime.
Yüreğim dört mevsimi yaşadı göz açımlığı bir zamanda.
Kulaklarımda binlerce ses duyuluyordu aynı anda.