Senden sonra,
Anladım ki ‘Hasretim’
Yüreğimdeki ebedi ateşin panzehiri,
Sana dokunmakmış, sımsıcak…
Tüm korkuları ihraç ederek bu bedenden,
Doyasıya bakmakmış güzel gözlerine.
Anladım ki ’Hasretim’
Sevda koridorlarından tek tek geçerek,
Sana ulaşmakmış bir kez olsun.



Ben ki ‘Sevdiğim’
Seni ölesiye sevme hastalığına tutuldum
Tüm ayrılık mevsimlere rağmen,
Son bir ümitle fırlattım hislerimi yüreğine.
Son bir gezinti, yahutta;
Son bir nefes bekledim ruhuma.
Her gün acıyan sol yanıma dokunmanı,
Seni ölesiye seven bu yüreği görmeni arzuladım.



Ah benim ‘Özlemim’,
Sevda yüklü ‘Kederim’!
Belki savrulacak ateşlenen küllerim
Gözlerinden süzülerek ve tükenecek
Yaşlara denk gelen tüm hüzünlerim...
Belki de yitik bir şiirin son zerresi olacak mavi gecelerde.
Yitik olan tüm gülüşlerle beraber...
Yalnız senin duvarında kanayacak,
Kaybolacak tüm esrarengiz teselliler...
Tezahürü ve tarifi olmayan tüm çığlıklar gibi.



Ben ki ‘Hasretim’,
Diplere, en diplere vuracağım yahutta;
Anlamıma anlam katacak anlamın ve
Vurgun olacak yüreğim, en anlamsız yalnızlığa.


SEHER ERSÖZ-31.03.2012