Bir hayal doğuyor

Umut babası zaman annesi oluyor

Babası hayaline ışık oluyor,inanç oluyor

Annesi sakin yavaş yavaş beklemeyi öğretiyor

Hayal gün geçtikçe artıyor,taşıyor,coşuyor,ilerliyor en sonunda da bağlanıyor.

Geceler gündüzler birbirine karışıyor

Her sözden bir kareden hayal üstüne hayal türüyor

Saniyeler,dakikalar,saatler kifayetsiz kalıyor

Zihinde yaşayan hayal gerçekte ölüden farksızlaşıyor

Babası hayalini bu kadar çok büyütürken

Annesi her geçen gün ondan uzaklaşıyor

Hayal annesini çok özlüyor,artık dayanmaya hali kalmıyor

Her geçen gününü babasıyla gideriyor

Ama ne fayda

Annesi ondan çok uzaklarda

Bu sefer araya kardeşi olan imkansızlık giriyor

Hayal kardeşini hiç sevmiyor

Sonra birden dünyası yıkılıyor

Annesi ondan çok uzaklarda ölüyor

Artık hayal babası ve kardeşiyle kalıyor

Babası ışığı,güneşi olurken kardeşi onun acı gerçeği oluyor

Hayalin babası annesinin ölümünden sonra yavaş yavaş sönüyor

Hayal ise babasının sönen ışığının gölgesi altında erimeye,bitmeye başlıyor

Silikleşmeye,kaybolmaya ramak kalayken

Hayalin babası da ölüyor

Karşısında kardeşi olan imkansızlık dimdik duruyor.

Işığı sönen bir karanlık zamanı olmayan bir belirsizlikti o artık.

Kardeşiyle daha fazla yüzleşemeyerek unutulmak üzere silikleşmeye doğru yol alıyor

Bir daha kurmadan kendini,sonsuzluğa doğru yok olmaya doğru

Ara sıra bir iki anıyla zihinlerde canlanan kısımlarını saymazsak eğer

hayalde ölüp yok olmak üzere gidiyor

Geriye sadece kardeşi kalmıştı

İmkansızlık haklı çıkmıştı

Üzülüyordu,ama üzüntünün ta kendisiydi aslında

Babasını,annesini,kardeşini öldürendi aynı zamanda

Fakat kimsede karşı koyamıyordu ona.

Özlem Eryılmaz