Ardımdan her ne harf varsa kırılıyordu..

Bunca yıl ellerimin gölgesinde bir kalp,
Ve bir dünya varmış meğer,

Her kırılan harf beni eksiltiyordu,
Ellerimi,gözlerimi,saçlarımı,
Yok etme pahasına,
Beni benden götürüyordu..

Ardımda bıraktığım bir kaç yazı,hatıralar, eski fotoğraflar sahiplendiler bir tek bende olanı..
Azaldı hüzün, azaldı gözyaşı..
Aslında ben azaldım !

Aynanın karşısında günden güne çöken suratımda sa(yı)klıyordum herşeyi..

Düşünüyordum,
Cennet miyim?
Cehennem mi?
Yoksa Arafta bir çölde miyim?

Her ne haldeysem, sayıyordum ana avrat,
Sayıyordum daa..
Bıkmıyordum cümlemden..

Hayatımı kurduğum cümleler,
Harf harf eksilmesin,
Ve damla damla dökülmesin diye bu serüven,
Ve bıraktığımda zamana gölgemin izdüşümünü,
Kırılmasın diye yalnızlıktan bu çabam..

Bu çabam,
Beni benden alan,
Beni hayata bağlayan,
Bir kaç harften oluşan bir cümle,
Ve serüvendir aslında... (Ceyhan)