Kaç tükenmez kalem önceydi bilmem,
Kaç kere tükendi,kaç tane değişti umrumda değil..
.......................................................

Gece güne dönerken,
Tüm sıcaklığıyla batıyordu ay,
Gökyüzünün cehennemine..

Güneş yükseliyordu doğudan,
Doğrudan yükseliyordu tamda alnımın üstünde parlıyordu,
Ve yakıyordu alnımıda..

Gün geceye dönerken,
Güneşi batırdım bir dağın arkasından kendi ellerimle..
Soğudu güneş,soğudu ellerim, gök soğudu,gece oldu..
Ay yine soğuk bir tencere gibi asılmıştı dört bir yanından..

Ve ben Ay’da bir pencereden izliyordum,
Önce Dünya’yı,
Sonra yaşadığın ülkeyi,
Yaşadığın şehri,
Sokağını,
Sokağındaki evini,
Ve evinin penceresinden uyuyan Seni...

O kadar anlamlı ki gece gündüz eşleşmesi..
O kadar mükemmel bir düzen ve uyum içinde ki herşey,

Bir şey söyleyeyim mi?
Aynı ’Aşkımız’ gibi.. (Ceyhan)