yastıkla, yorganla hiç aram olmadı, oldum olası
uyku tek düşmanımdı her zaman
sanki çok mu gerekli
şimdi zamanı değil uyumanın
derdim hep kendi kendime
nasılsa ölünce uzanmayacak mıyız?
kara topraktan yatağımıza
ve örtmeyecekler mi üzerimizi
kara topraktan bir yorganla...

şimdi hayattayken
hayatı dolu dolu yaşamak varken
uyumak niye...

geceleri kendi kendime kaldığım zamanlar
sırdaşım, dostum olurdu gökyüzünde ki ay
ve ona yoldaş yıldızlar
gökyüzünde asılı yıldızlar
hayallerim kadar çok ve parlaktılar
hepsinin ayrı bir anlamı vardı bende
çoğu zaman hepsi ruhuma yoldaş...

bazen;
bir yağmur yağar bardaktan boşanırcasına
ve odamın camları
gözlerim gibi ıslak ve buğulu
kendimce resimler çizerim odamın camlarına...

gün olur;
kar yağar ve çığ düşer dondurur yüreğimi
ben kırarım var gücümle bütün buzları
yeniden canlandırırım
o donmuş yüreğimi
yeni bir beden yaratırım karların altından...

sis çöküp
göz gözü görmezken
dağıtırım sisleri kendi ellerimle
ve yürürüm emin adımlarla
yürürüm hülyalarıma...

alev alır
alazlarda yanar dururum
küllerimden doğar
yeniden merhaba derim hayata
gündüzleri bırakır bir Anka olurum gecelerde
ve yüreğim sıkışır bir cenderede
sen aklıma düşünce...

kimseler bilmiyor ki
uyku benim tek kurtuluşum
eşim, dostum
bunalımın uçurumlarında dolaştığımı düşünürken
ben her yastığa başımı koyduğumda
yuvarlanırken derin bir uykunun koynuna
orda;
rüyalarda buluşuyorum seninle ey sevgili!!!
bir tek rüyalarımda sarılabiliyorum sana sımsıkı
ve sen bir tek
rüyalarımda söylüyorsun bana
beni çok ama çok sevdiğini
işte bu yüzdendir ölü gibi uyumak isteyişim
ve bu yüzdendir hiç uyanmak istemeyişim...



27.03.2012_________________Seher_Yeli


Şiirime, tüm duygu yoğunluğumu enfes sesine yansıtarak nefes olan ( BenSenO ) kardeşime çok teşekkür ediyorum. Saygılarımla...