Dalıyorum yine batarken Güneş,
bakınıyorum görebildiğim en uzağa,
aramızda sessizce uzanan,
kilometrelerce uzak yollara,
bakıp dalıyorum,
sanki hasret olup uzuyor daha da.
Bir ucunda umutsuzluk oluyor,
diğer ucunda mutluluk sanki.
Yönleri de öğrendim böylece,
doğusundayım batının.

batıya dönüp yürüdüğümde,
kucaklayacak gibi oluyorum seni,
dön diyorum kendime sürekli,
ucunda mutluluk olan yöne dön.
Dönüp yürüyorum sessizce,
bir ara yönümün doğuya olduğunu anlayınca,
ayaklarım titriyor tutulmuş gibi,
sanki ölüme gider gibi titriyorlar.

sensizlik olan tarafa yönümü,
döndüğümde sırtımı mutluluğa yani,
yaşam bana o kadar uzak ki,
sevemedim bir türlü o yönümü.

kuzey ve güney de bana uzaklar,
kararsızlığı hatırlatıyorlar,
karamsarlık oluyorlar bana,
sanki ne yaşamak ne de yaşamamak gibi.
ne istemek sanki, ne de istememek gibi.
ama sevmek benim için,
güneşin doğuşunda bulmak kendimi,
özlemek yollar boyunca,
sevmek seni, ömürboyunca.

içimde bir sıkıntı var şimdi,
dinmiyor.
dinmek bilmiyor bir türlü,
gökyüzündeki karabulutlar gibi.
doğa da isyan ediyor sanki,
fırtınalar esiyor doğudan batıya.
yüreğimde okyanuslar kabarıyor,
yırtmak istercesine göğsümü,
dinmiyor içimdeki fırtınalar.

Eskiden Güneş doğardı buralara,
doğardı doğudan,
giderdi batıya.
şimdi fırtınalar esiyor doğudan batıya,
doğa da kafam gibi karışık,
ya da kafam doğa kadar karmaşık.
bitmiyor, dinmiyor içimdeki sıkıntı.
dinmiyor okyanusumdaki kabartı,
bilmiyorum da bu soruların,
nedir ki yanıtı ?

bildiğim tek şey var,
o da özlemek sanatı...
özlüyorum doyasıya.
doğudan batıya...

Serdar Coşkun...