Kadınım...

Anlamaz bazen kimse erkegin narin yureginden,
hep gordukleri o katı, basarılı ve erişilmez adam zanneder onlar beni,
ama kalbim oyle bir ozlemle atar ki her gun,
oyle bir dert sardı ki etrafımı kaçsam kaçamıyorum her yerde senin izin beni kovalar..

Seni nasıl ozluyorum, her gun seni nasıl yaşıyorum bir bilsen ..Uyanır uyanmaz aynada yanımda senin yuzun duruyor..
Bir zamanlar beraber baktıgımız o aynada bile senin gulen gozlerinin resmi kalmıs
ve bana oyle bir gurur ve sefkatle bakıyor ki her sabah, aklımı yitirdigimi dusunmeye basladım onu gordukce..

Guzel bir sarkı dinler mırıldarım uzulunce arada, istemeden geliyorsun yine aklıma..
Her güzel sarkının sesini acardık, sonra da o sözlerin arasında dalardık..
Dayanamayınca canlanan goruntune, kapatırım muzigi de o anda !
Bir gun daha sensiz yaşarsam bu son gunum olur ben dayanamam.. söylenince kendime, avunurum nedense yine ben her gun icimde buyen sensizligin ozlemi ile..

Kolay mı itiraf etmek ?!
Muhtacım sadece sana demek ?
Yanlıs anlama neden benim erkek oldugum icin degil...
Senden icimde buyuttugum bu aşkı itiraf etmek icin bulamadıgım sozlerinden kaçıyorum, ya da tam itirafta bulunacak olunca senin gidişlerin...

Kaderin bizi hep ayrı tutmasına bu isyanlarım.. Bu ızdıraplarım etrafımda ki beni her fırsatta koşeye sıkıştırmaya calısan bunca gonul verene..
Onları görmezden gelirim her zaman..
Bir korkum var ki sorma..
Bu dünyada hiçbiri bir sen etmezse eger, mahkum olurum yalnızlıga, hapseder beni keder.Ve yaşayamam belki ozaman sevgisiz kalıp solmuş bunca hayatın arasında alırım yerimi yalnızlığın mirasında..

Gel kurtar şu zavallı aşığı, mahkum etme olume beni..
Cok değil bir tek gozlerime bak ve kalbimi dinle...
Anladıysan eger sonunda beni, gel de ekelim bu aşkın meyvesini...