Ey hayat,
duy sesimi ve cevap ver bana !
Sevmeye hakkım yok mu hic benim şu uc gunluk dunyada ?!

Insanım ya ben sonucta..
Bende isterim sevip sevilmeyi, sevdigimle yaşayıp yaşlanmaya..
Yalnızlık çok geliyor bana bu aralar..
Her gecen gun sanki boşuna yaşıyorum şu yalnızlıkla omuz omuza.
Keşke benim de bir sevgilim olsa..

Koşklerde yaşatamam belki ben onu,
ama kalbimde bir şato var onu bekler..
Her duvarında resmi olacak,
Butun o şatoda da sesi yankı yapacak..
Konuşsun, bağırsın hatta şarkı soylesin,
duydugum en guzel ses onunki olacak.

Belki guzel arabalara bindiremem,
ama ellerimle taşırım ben onu..
Hep el ustunde tutar taparım.

Belki tek taş yuzuk takamam parmagına,
ama onun en parlak pırlantalardan da parlak
gozlerinin resmini çizerim ellerimle..

Çiçekler toplar, onlardan taç yaparım
ve o taç benim için bu dunyanın tek
kadınına ayit olacak..

Belki restorana her gun goturemem,
ama... aç kalırım onu yine de
ben doyururum..

Sokakta yururken belki insanlara ozenir,
kendisini o çirkin gorurse eger,
sokagın ortasında sesim yettiği kadar bagrırım:
,,Bakın bu en guzeli ! ’

Derler ya insan imkansızı hep ister,
imkansızı hep sever diye..
Ben imkansıza inanmıyorum hayat,
cunku duygular imkansızn ötesinde bir yerde..
Ve biliyormusun, insan sever ve sevilir her halinde.
Ornegin dunyanın var oluşu, ilk hayatın
coguluşu bilinmezdi ama bir gercek..
Imkansız kadar ulasılmaz, ama cogalan..
Gariban olsam da benim bir kalbim, benim bir inancım var.
Gercek aşklar tanımaz ki taşları, şatoları..
Onlar insanın icindedir ve ancak sevgi ile yaşar !